Yes……ik heb voor het eerst een bevalling mogen fotograferen. Hoe gaaf is dat. Nou ik kan je vertellen dat is super gaaf. Bijzonder om het mee te mogen maken en dan ook nog vastleggen. Zo waardevol.
Hoe begon het? Op maandag 15 maart werd ik gebeld door Charlie. Zij ging die vrijdag met haar zus mee naar Portugal (haar zus gaat emigreren). Charlie vroeg mij of ik een klant van haar kon overnemen die binnenkort kon bevallen. Ik was gelijk enthousiast en zei gelijk ja š De kans was wel klein om daadwerkelijk te kunnen fotograferen, omdat er een medische indicatie was en ivm corona mogen er geen extra personen mee naar het ziekenhuis.
Dezelfde dag belde ik in de avond Miriam (de klant) en het klikte gelijk aan de telefoon. We delen dezelfde naam en ook nog op dezelfde wijze gespeld. Dat schept al een band.
Miriam is verloskundige en toen net iets meer dan 38 weken zwanger. Ze vertelde over de medische indicatie, maar als de bevalling te snel gaat dan is er een kans dat het toch een thuisbevalling wordt. Na nog wat kletsen maakte we een afspraak voor donderdag om 09.45 uur voor de kennismaking.
De volgende dag appte Miriam mij dat haar afspraak van die dag was verzet naar donderdagochtend. Precies tijdens onze afspraak. Ze vroeg mij of ik in de avond kon. Dit was geen probleem en donderdagavond was ik er om 19.30 uur en ontmoette Miriam en haar man Robert.
Gezellig met een bakkie thee bespraken we alles door. Ik ging weg en zei nog “we gaan er vanuit dat jullie ruim de tijd hebben om naar het ziekenhuis te gaan”
De volgende dag zag ik om 19.30 uur dat ik een appje had van Robert EN een gemiste oproep. De weeĆ«n van Miriam waren al begonnen en de verloskundige was er al. Hij melde dit alvast zodat ik klaar kon staan voor als ze besluiten thuis te bevallen. Gelijk heb ik Robert teruggebeld. En de kans was groter dat ze thuis zouden blijven als alles goed zou gaan. De spanning voelde ik gelijk opkomen en kreeg een adrenaline kick. Helemaal hyper was ik. Het zekere voor het onzekere had ik mijn zoontje naar zijn opa en oma gebracht. Gelukkig lag hij nog net niet in bed. Net op tijd voor de avondklok was ik weer terug. Appte ik Robert dat ik er klaar voor was. Als ze besluiten thuis te blijven dan konden ze mij wakker maken als Miriam rond de 5 a 6 cm ontsluiting had. Robert appte gelijk terug dat ze hadden besloten om thuis te bevallen. En dat hij mij wakker zou bellen als Miriam rond de 6 cm zit. Wow…..ik mag echt mijn eerste geboorte fotograferen. Is het echt waar….ja het is echt waar. Ik was al hyper maar nu stond ik helemaal te stuiteren. Mijn man was zo lief de formulieren voor de avondklok in te vullen voor als ik zo gebeld zou worden. Eerst nog maar even proberen wat te slapen. Hoe dan….een ding wist ik zeker dat ging echt niet lukken. Na 10 minuten werd ik al door Robert gebeld. Gezien hoe de weeĆ«n op gang kwamen zal het wel eerder kunnen gebeuren dus of ik alvast die kant op kon komen. Ik pakte mijn spullen, gaf mijn man een kus en sprong de auto in. Om 22.00 uur kwam ik aan. Robert hoorde mij al aankomen en deed de deur open. De verloskundige, tevens de beste vriendin (mattie) van Miriam, stond in de keuken. We begonnen eigenlijk gelijk gezellig te kletsen. Ik merkte dat ik mijzelf een halt toe moest roepen, de adrenaline gierde door mijn lijf. In gedachten zei ik tegen mijzelf “Kom op Miriam, ff normaal. Rust rust……..ā
Met een kop thee liep ik rustig en relax naar boven. Ik legde mijn spullen neer in de slaapkamer van Robert en Miriam. Pakte mijn camera en liep naar de kinderkamer. Daar stond een Birth Pool met Miriam erin. Geheel relax zat ze met haar ogen dicht. Ik hoorde een kalmerende stem van Hipno birthing. Er stonden twee lava lampjes aan die een mooie sfeerlicht gaven. Nog in de deuropening maakte ik mijn eerste foto van Miriam. Dit is ook de eerste foto van de geboortereportage. Voor mij moest die foto er sowieso bij…..de eerste echte foto van mijn eerste geboortereportage. Zo bijzonder.
Ik maakte wat meer foto’s. Miriam keek even op en ik zwaaide met een glimlach. Af en toe had Miriam een wee en die ving ze heel rustig en beheerst op. Alsof er niet veel aan de hand was, zo leek het iig voor mij. Tussendoor werden er grapjes gemaakt. Het was zo relaxte sfeer en oprecht gezellig. Rustig ging ik door met foto’s nemen en nam zo nu en dan een rust momentje. Anders ben je zo honderden foto’s verder. Miriam had ik al een paar keer wat horen zeggen over hun poes (weet de naam niet) Ze hoorde haar maar in de verte miauwen. Niet lang daarna viel bij mij het kwartje. Ze hoorde niet haar poes miauwen, maar mijn camera scherpstellen. Toen ze het weer zei drukte ik de knop van de camera in en vroeg of ze dit hoorde. āUhh ja dat hoor ik dus en ik maar denken dat het mijn poes wasā Was wel een komisch moment, maar ik dacht ook straks gaat ze zich daaraan irriteren. Je weet het niet, maar niets zeggen en rustig door. Ik merkte eigenlijk dat het juist beter ging dat ze die gedachten haar poes te horen gelijk van haar af kon zetten.
Rond 23.00 uur stapte Miriam uit bad en ging even onder de douche staan. Hier kwam ze snel weer onder vandaan, want het was geen succes. In bad kon ze haar weeƫn veel beter opvangen. Een half uur later ongeveer merkte ik aan haar puffen dat de weeƫn heftiger werden. Maar Miriam deed het zo goed. Echt wow voor die vrouw, respect!
Vaak waren er stille momenten iedereen, Miriam, haar man Robert, de verloskunde, de kraamverzorgster en ik zeiden helemaal niets. We hoorden alleen de kalmerende stem van een vrouw van hipno birthing. En als het geluid was gestopt hoorde je Miriam zeggen “waar is me vrouwtje. Kan iemand me vrouwtje aanzettenā
Volgens mij was het na twaalven tegen half Ć©Ć©n dat de verloskundige zei nog alleen een randje te voelen. Nog heel even en Miriam kon persen. Af en toe perste ze al licht mee. Weet nog dat ze zei āOhh wat voelt dit goedā Niet voor lang want op het moment van het echte persen was het zwaar. Het halfzittend liggen vond ze niet meer fijn en ging op haar knieĆ«n zitten. En toen was het zover, het staan van het hoofdje. Dit doet ontiegelijk veel pijn. Maar ze weet als geen ander dat het nu echt zover is. Hun kleine meisje kon elk moment geboren worden. Dan hoor ik de verloskundige zeggen āHet hoofdje is eruitā. Ik kijk en ik kijk, waar dan ik zie niets. Met de volgende perswee wordt hun kindje geboren. Ik hoor ākijk daar is zeā De adrenaline gierde door mijn lijf en ik dacht straks zie ik niets. O nee, ik moet het wel op foto zetten. Dit mag niet mislukken. Ik voelde mijn handen trillen en het enige wat ik kon denken……foto’s maken, foto’s maken. Ik maakte de foto’s maar was gelijkentijd ontroerd door het moment. Het is en blijft zo bijzonder. Ze lieten het kindje nog even kort in het water. Zo prachtig om te zien. Ze had haar oogjes open. Helaas kon ik dat zelf niet goed zien. Het enige wat ik deed was foto’s maken en nog eens foto’s maken. Miriam tilde haar kindje uit het water. Niet te hoog want ze werd tegengehouden door de navelstreng. Die was niet zo lang. Ze ging zitten met haar kindje op haar buik. De blijdschap van de ouders, zo mooi om te zien. Het harde werk van Miriam werd op dat moment dubbel en dwars beloond. Met een prachtig mooi kindje. Ik zei nog wat een mooi meisje. Hoor ik ineens zeggen āis het wel echt een meisje?ā En ze kijken tussen haar beentjes. Dit kon ik ook precies mooi op beeld vastleggen. Ja echt een meisje en ze heet Sarah.
Miriam ging met Sarah uit bad en op bed liggen. Daar werd de placenta geboren. En vervolgens knipte de trotse vader de navelstreng door. Alles verliep verder goed en rustig. De kraamverzorgster was inmiddels bezig met het klaarmaken van beschuit met muisjes. De kleine Sarah kreeg haar check up en die was uiteraard helemaal goed. Sarah kreeg een luiertje om en kon even heerlijk op de blote borst van papa liggen. Trotse vader met zijn dochter in zijn armen. Een mooi gezinnetje om te zien zo met z’n drietjes. Maar ze waren niet compleet, grote broer van 2 jaar was ivm de bevalling uit logeren bij opa en oma. Om deze reden sprak ik met de trotse ouders af in de ochtend weer terug te komen voor de eerste ontmoeting tussen broer en zus.
Ik begon moe te worden en het was voor nu klaar. Om 03.00 uur stapte ik in de auto en reed voldaan naar huis. Eenmaal thuis gelijk de foto’s op de laptop gezet en alvast twee foto’s bewerkt en als preview naar Miriam en Robert geappt. Tegen 04:30 uur ging ik naar bed. Vier uur later ging de wekker om terug te gaan voordat de grote broer thuiskomt. Ik was inmiddels gearriveerd en stond met de camera klaar. Ik hoorde een peuter stemmetje via de trap naar boven komen. Een heel vrolijk mannelijk die in versnelde pas de kamer in kwam lopen. Daar lag zijn mama in bed. Zijn moeder vroeg om te kijken wie in het bedje lag. Zijn kleine zusje, Sarah. Vol bewondering zag je hem even kijken, maar was ook weer snel afgeleid. Hij nam even de tijd om tussen papa en mama in te zitten en zijn kleine zus met ondersteuning vast te houden. Dit moment mooi op foto mogen vastleggen. Ik moest snel zijn want voor je het wist was de peuter ook weer vertrokken. Mijn taak zat erop. Naar mijn idee had ik genoeg mooie foto’s met z’n viertjes. Heerlijk in het zonnetje reed ik naar huis. Ik kreeg echt even het lentegevoel. Sarah is ook echt een lentebaby, want dit jaar is de lente begonnen op zaterdag 20 maart. De geboortedag van Sarah.
Lieve Miriam en Robert, het was een super ervaring om mee te mogen maken. Zo geweldig dat ik de geboorte van jullie dochtertje Sarah mocht vastleggen. Een herinnering voor jullie voor het leven! Voor mij was het de perfecte leerschool. Jullie waren zo makkelijk en alles kon. Als fotograaf hoefde ik mij nergens zorgen over te maken of ergens op te letten. Het belangrijkste voor jullie was dat ik de ruimte had voor het maken van de foto’s. En dat is gelukt, het is een prachtige geboortereportage geworden. De foto’s maken het verhaal van A tot Z, met een woord WoW! Jullie zijn geweldige mensen. Lekker genieten van jullie kraamtijd en samen als gezin genieten met en van elkaar. Heel veel liefs, Miriam (je naamgenoot;)